1. POD SŁOŃCE

Pod słońce Pod słońce cię widzę
wcale nie inaczej
spod zmrużonych powiek
przyglądam się tobie
i nic ci nie zdradzą me oczy
przed słońcem w obronie
jak we śnie stulone
bo patrzeć nie łatwo
tak w świetle pod światło

Pod słońce cię widzę
dokładnie tak samo
choć razi, że w słońcu
masz mnie jak na dłoni
i wierzyć śmiem, chociaż
śmiem dosyć nieśmiało
gdy słońce tak płonie
że płonie nie po nic

Pod słońce cię widzę
Czemu obrót ziemi
tak na mnie wciąż czyha
jakby mógł coś zmienić
Za tobą w tle zaułek nieba
Niewiele w prezencie
świat może dać więcej
choć patrzeć nie łatwo
tak w świetle pod światło

Pod słońce cię widzę
dokładnie tak samo
choć razi, że w słońcu
masz mnie jak na dłoni
i wierzyć śmiem, chociaż
śmiem dosyć nieśmiało
gdy słońce tak płonie
że płonie nie po nic

Pod słońce cię widzę
I nic się nie zmienia
Pod słońce cię widzę
- nawet – gdy cię nie ma

Pod słońce cię widzę
dokładnie tak samo
choć razi, że w słońcu
masz mnie jak na dłoni
i wierzyć śmiem, chociaż
śmiem dosyć nieśmiało
gdy słońce tak płonie
że płonie nie po nic

2. BOSSANOVA Z AUGUSTOWA

Czy to wiatr co z puszczy ciemnej
tajemnice wykradł cenne
Czy znad Necka szum szuwarów
Skąd w tej ciszy tyle gwaru
Skąd w tym gwarze tyle ciszy
Kto mi powie
Co tak szumi w mojej głowie – Szumi pani w głowie?
w Augustowie… - A, w Augustowie!...
Bossa nowa z Augustowa
dniem i nocą i od nowa
trwa rozmowa zagadkowa
słuchaj jej
jest sosnowa, szuwarowa
…miodokwiatowa jest
Do Wenecji więc północy płyń
I niech w głowie też zaszumi ci
dniem i nocą i od nowa
bossa nova z Augustowa
Z Augustowa bossa nova!

Orlik to czy trzmielojada
sprawka, że wkrąg wszystko gada
czy to piżmak, łoś czy jeleń
pytań rodzi się tak wiele
Wiele pytań – odpowiedzi
co dzień nowe
Co tak śpiewa w mojej głowie
w Augustowie
Bossa nowa z Augustowa
dniem i nocą i od nowa
trwa rozmowa zagadkowa
słuchaj jej
jest sosnowa szuwarowa
i bobrowo-borsukowa jest
Do Wenecji więc północy płyń
I niech w głowie też zaszumi ci
dniem i nocą i od nowa
bossa nova z Augustowa
Z Augustowa bossa nova!

Znał tę bossę Zygmunt August
król, co imię swe dał miastu
Dziś na rynku w Augustowie
z króla łaski – usiądź sobie
Posiedź. Rozważ zawrót głowy –
z Augustowa bossa novy
W gruncie rzeczy sprawa gustu
lecz Augustów - ach, Augustów!
Bossa nowa z Augustowa
dniem i nocą i od nowa
trwa rozmowa zagadkowa
słuchaj jej
jest sosnowa, szuwarowa
kajakowo-gondolowa jest
Do Wenecji więc północy płyń
I niech w głowie też zaszumi ci
dniem i nocą i od nowa
bossa nova z Augustowa
Z Augustowa bossa nova!

3. TO BYŁ BLONDYN

Z kraszonych jarzębiną mgieł –
niczym Wenera z morskich pian –
choć jesień, letni jawi się
wakacji sen – w nim on i ja

To był blondyn, to był blondyn
męska odmiana bella biondy
Uśmiech roztaczał wkrąg Giocondy,
budząc wśród pań powszechny dreszcz
Choć górski szlak się giął od blondyn,
ujął go czar mych oczu mądrych
i choć ogólnie był porządny,
w szczegółach był porządny mniej

To był blondyn, to był blondyn
W mym sercu zaraz objął rządy,
bo złotowłosy Amor krążył
skutecznie nad turnusem mym
Starczyło więc, by spojrzał on, bym
wprost mówiąc zapłonęła z żądzy
Coś na kształt erotycznej bomby
Ach, taki wstyd, ach taki wstyd

To był blondyn, to był blondyn, to był blondyn
i wprawdzie Lądek Zdrój, nie Londyn,
lecz jak Tamiza miał bioprądy
Została po nim wspomnień garść
Bo poróżniły nas poglądy
na temat takiej jednej flądry
Na taką tylko samosądy!

A za rok, a za rok…

Brunet – jak Bóg da!…

4. POD TYM NIEBEM

Pod tym niebem niewysokim
Pod tym niebem

Pod tym niebem niewysokim
gdzie nie mieszczą się obłoki
można całkiem, dajesz słowo, być szczęśliwym
Chwil bezchmurnych nastrój błogi
a gdy przylgnąć do podłogi
do sufitu jeszcze takie perspektywy
Ograniczeń kilka drobnych
też nie czyni mniej pogodnym
dnia, a z nocą dzień nie różnią się od siebie
pod tym niebem niewysokim
gdzie nie mieszczą się obłoki
pod tym niebem

Że horyzont dość banalny
ściany zamiast ciał astralnych
nieboskłonu geometria prosta – za to
żadnej zbędnej niewiadomej
Świat początek ma i koniec
i wymogom na tę miarę sprostać łatwo
A że brak urozmaiceń –
to nic więcej, tylko życie
nie lunapark – tu się nie ma kręcić w głowie
pod tym niebem niewysokim
gdzie nie mieszczą się obłoki –
ledwie człowiek

Jakże świat się staje piękny
gdy od środka klucz przekręcić

Pod tym niebem niewysokim
gdzie nie mieszczą się obłoki
można całkiem, dajesz słowo, żyć przyjemnie
Pod tym niebem niewysokim
gdzie nie mieszczą się obłoki
żyj beze mnie

Pod tym niebem niewysokim
Pod tym niebem

5. MOJE DZIŚ

Moje jutro – czemu wiem
o nim wszystko, chociaż się
nie zdarzyło
niechby zesłał dobry los,
kiedy nie stać go na cios
choć zawiłość
A tymczasem chroni mnie
i przed dobrem i przed złem
A w ofercie ma od lat
jedną nowość – zmianę dat
Moje dziś, wielkie dziś
musi wreszcie przyjść
Nagle się zatrzymać w drzwiach
i zachwycić, że to ja
Moje dziś, wielkie dziś
najpiękniejsze z wszystkich dni
I tak budzę się od lat
by mu nową szansę dać

Ranne z kawą tete a tete
żeby życiu nadać bieg
zanim minie
Póki niepokoi brak
repertuarowych zmian
w życia kinie
Choć się rzadko trafia fart
lepszy od znaczonych kart
Chociaż wczoraj, jutro, dziś
notoryczne déja vu
Wierzę, że odnajdzie mnie
od dni wszystkich inny dzień
Moje dziś, wielkie dziś
musi wreszcie przyjść
Nagle się zatrzymać w drzwiach
i zachwycić, że to ja
Moje dziś, wielkie dziś

6. FUTERKO

Późnej refleksji przyszła pora,
że skoro rzekło się adieu,
trzeba wyruszyć było wczoraj
lub wcześniej o godzinę, dwie
Niby niewinnie tak i biało
srebrzyście jak u nieba bram
tylko że pociąg mi zawiało
i marznie wszystko mi, co mam:
Futerko, a pod nim
sweterek już chłodny
drży z zimna, bidulka,
wrażliwa koszulka
I tylko – wstyd przyznać –
ostoją bielizna
Bastionem mi ona
niezwyciężona!

Lecz chłód natrętny – przyjdzie ulec,
gdy nie ma jak po łapach dać
Gdy jak Królowej Śniegu czule
skrzypi swą peronową baśń
Lecz choćby zima najpiękniejsza
gładziła saniom boleść dróg
to opóźnienie wciąż się zwiększa
i marznie – że wymienię znów:
Futerko, a pod nim
sweterek już chłodny
drży z zimna bidulka
wrażliwa koszulka
I tylko – wstyd przyznać –
ostoją bielizna
Bastionem mi ona
Nic jej nie pokona

Ale że pociąg nie nadjeżdża
więc dalej trwa opowieść śnieżna
bo chociaż zima jak ze snu
to marzną mi koniuszki słów
Fute… a po…
swete… już chło…
drży z zi… bi…
brrr…

7. OBCE KRAJE

Uciec. Zmienić te na inne
krajobrazy i powietrze
i wyruszyć zaraz, nim mnie
nie minie chęć na lepsze…
Zamiast karmić się rozpaczą
tu – nad swoją dolą biedną
tam – raz jeszcze wszystko zacząć
tylko… czy na pewno?

Po co mi te obce kraje
co nie tęsknią wcale za mną
może tylko się wydaje
że starczy ruszyć klamką
i że wszystko się odmieni
byle tylko, byle dalej
Może tylko się wydaje
Może tylko się wydaje…

Znaleźć do tej niepodobną
tę właściwą, własną przestrzeń
czy się zaprzyjaźnić z tą, bo
tu też się jakoś mieszczę
Może jednak nic nie zmieniać
chociaż trochę niewygodnie
w końcu nie ma przeludnienia
tylko żal, że chłodniej

Po co mi te obce kraje
co nie tęsknią wcale za mną
może tylko się wydaje
że starczy ruszyć klamką
i że wszystko się odmieni
byle tylko, byle dalej
Może tylko się wydaje
Może tylko się wydaje…

Uciec. Zmienić te na inne
krajobrazy i powietrze
i wyruszyć zaraz, nim mnie
nie minie chęć na lepsze…

by się znów niepostrzeżenie
na tej samej znaleźć stacji
ciąży mi przyzwyczajenie
odmiana grawitacji

Po co mi te obce kraje
co nie tęsknią wcale za mną
może tylko się wydaje
że starczy ruszyć klamką
i że wszystko się odmieni
byle tylko, byle dalej
Może tylko się wydaje…
Może tylko się wydaje…
Pewnie tylko się wydaje
Po co mi te obce kraje?…

8. POŚRÓD CISZ

Gdy nas wyprzedzą wreszcie wszyscy już
ci silni i ci, którzy resztką tchu
Gdy minie nas ostatni spóźniony i
do biegu nas nie będzie poganiać nikt,
wtedy staniemy sami pośród cisz
w milczącym zapatrzeniu głośni zbyt
Mało ciekawi, jaki jest
gonitwy wynik i jej sens

I tylko nasz będzie czas
I tylko dla ciebie ja
Tylko na każdej z map nasz świat

Gdy po wyścigu kurz opadnie, by
zbyt kręte drogi w niepamięci skryć,
gdy nawoływań echa odpłyną, a
jedyną z granic będzie znowu kres dnia,
wtedy staniemy sami pośród cisz
w milczącym zapatrzeniu głośni zbyt,
wpatrzeni w traw pożółkły szept,
wsłuchani znowu w myśli swe

I tylko nasz będzie czas
I tylko dla ciebie ja
Tylko na każdej z map nasz świat

9. WIOŚNIE NIE!

Człowiek lat tyle ma, że niestety
w sprawach tych nadto aż obeznany –
wie już, że wiosną lgnie lub wręcz leci
niemal wszystko, a górą bociany
z lotu ptaka lustrują nasz podziw
dla przyrody walorów i wdzięków,
by na gwiazdkę ów podziw nagrodzić
licznym gronem wrzeszczących prezentów

A wystarczyło by przeczekać,
ale zrozum tu człowieka!

Wie, że z wiosną się przydarza,
wie, że z wiosną nie ma żartów
Wie, że wiosną się obnaża
ze sweterków i polarków
I że na tym się nie kończy
raczej właśnie się zaczyna
Niech by wysłał kto list gończy –
gdzie też się ukrywa zima?
Wie, a jednak wiosna kusi.
Ledwo zjawi się, a nęci.
Byle czym człowieka wzruszy
i podwyższy słupek rtęci –
choć rozsądek grzmi donośnie,
że się znowu skończy źle
flircik z wiosną i tej wiośnie
bezlitośnie mówi: nie!

A tu pąk strzeli, błyśnie słoneczko
i już żegnaj, oziębła śnieżynko…
Człowiek lat tyle ma, a jak dziecko
da się podejść ciepełka landrynką,
nowalijką, czy też z przeproszeniem
listkiem, jakby się pod nim coś kryło
i już trwa duszy zazielenienie –
jak co roku znów katar i miłość!

A wystarczyło by przeczekać,
ale zrozum tu człowieka!

Wie, że z wiosną się przydarza,
wie, że z wiosną nie ma żartów
Wie, że wiosną się obnaża
ze sweterków i polarków
I że na tym się nie kończy
raczej właśnie się zaczyna
Niech by wysłał kto list gończy –
gdzie też się ukrywa zima?
Wie, a jednak wiosna kusi.
Ledwo zjawi się, a nęci.
Byle czym człowieka wzruszy
i podwyższy słupek rtęci –
choć rozsądek grzmi donośnie,
że się znowu skończy źle
flircik z wiosną i tej wiośnie
bezlitośnie mówi: nie!

Flircik z wiosną – jakże wiośnie
na jej „tak“ powiedzieć „nie“?...

10. LE LE LE

Może jestem dość spięta przy starcie
ten przyziemny pas bezpieczeństwa
i ten lęk, co powraca uparcie
ale potem się rozkręcam
Chwila wystarcza żeby
się oderwać od ziemi
Oswajam niebyt
nierealnych przestrzeni
I lecę, i lecę
daleko… wysoko…
I lecę, i lecę
aż ku obłokom – i lecę…

Do latania w zapale niewiele
może wstrzymać gdy utulą serce
drżące słodko niczym ukulele
te podniebne turbulencje
Bo choć wiruje w głowie,
a ciśnienia są zmienne,
nie, nie – nie powiem,
że nie bywa przyjemnie
I lecę…

Nie bym była nadto ostrożna,
lecz są takie granice lotów,
taki pułap, że dalej nie można
choćbyś nie wiem jak był gotów
Na scenariusz ponury
- wielele w tym jest racji -
dobrze procedury
znać ewakuacji
I lecę…

11. CHORĄGIEWKA

Chociaż na maszcie chorągiewka
przeciwny kurs wskazuje nam
to nasza łódź beztrosko lekka
do brzegu gna
snu zaznać po zbyt długiej wachcie
i ciszę śnić bez szumu fal
i trochę żeby przestać bać się
podwodnych skał

Trójkątna szmatka o żegludze
pewnie od wiatru wszystko wie
Płyńmy i niech trwa jak najdłużej
nie wieczny przecież rejs

Życzliwa chorągiewki strzałka
odradza nam bezpieczny port
lecz mknie do brzegu łódź uparta
Wciąż bliżej ląd
Wielkiej przygodzie zbyt zlęknieni
głupio szepczemy – jeszcze nie….
By zważyć w dłoni grudkę ziemi
każdy się rwie

Trójkątna szmatka o żegludze
pewnie od wiatru wszystko wie
Płyńmy i niech trwa jak najdłużej
nie wieczny przecież rejs

Trójkątna szmatka o żegludze
pewnie od wiatru wszystko wie
Płyńmy i niech trwa jak najdłużej
nasz rejs

12. PONAD ZIEMIĄ

Kiedy nam zgłosi kontrola lotów
że nasz powietrzny korytarz gotów
i lotnisko to docelowe
też gotowe

Wtedy nas skrzydła białe uniosą
i ulecimy goło i boso
niewidzialny blask wokół siejąc
ponad ziemią

Czy nam się uda spotkać tam zanim
się wiekuiste zatrzasną bramy
coś powiedzieć czy będzie dane
zanim amen

Więcej radości będzie czy żalu
gdy bez płci oraz bez okularów
spojrzeć w siebie tak spróbujemy
jak na ziemi

Jeśli – to zaraz zaczną nas szukać
skrytych w służbowo pięknych perukach
gdy tak w lokach złotosrebrzystych
znawu bliscy

Aż namierzą nas radary
Sprawdzą obrączki. Że nie do pary
Nie będziemy więcej szczęśliwi
jak wtedy kiedy byliśmy żywi

Kiedy nas skrzydła białe uniosą
i ulecimy…
Niewidzialny blask wokół siejąc
ponad ziemią

13. DZIEKI BESTIE

Ten strzeli sobie w łeb
tamtego znajdą w bramie
tego zaleje nagła krew
niewielu z nas zostanie
by opłakiwać marny świat
że ani nic się nie polepszył
pomimo tych tysięcy lat
wysokopłatnych lekcji
Pożrą nas pewnie dzikie bestie
gdy ścieżka nagle skręci w dół
lecz póki co, wciąż tutaj jestem
lecz póki co, wciąż jestem tu

W popłochu ten czy ów
w pogoni czy w ucieczce
przystając na rozstaju dróg
potknie się o powietrze
I ochotników ciągle mniej
by krok stawiając jeszcze jeden
dokopać ziemi za tę jej
słońcem złoconą biedę
Pożrą nas pewnie dzikie bestie
gdy ścieżka nagle skręci w dół
lecz póki co, wciąż tutaj jestem
lecz póki co, wciąż jestem tu
I choć ta perspektywa bliska
Kołysze się stosowny dzwon
Jeszcze nie widać stąd urwiska
Dzikie bestie – won

Czasami grunt usunie się
zawyje coś, zaryczy
i nic. Na dowód jakby, że
po drugiej stronie smyczy
ktoś czuwa, by mógł nie spać ktoś
O, wygłodniałe dzikie bestie
powiedzcie komu trzeba – no!
że póki co, wciąż tutaj jestem!
Pożrą nas pewnie dzikie bestie
gdy ścieżka nagle skręci w dół
lecz póki co, wciąż tutaj jestem
lecz póki co, wciąż jestem
lecz póki co, wciąż jestem

14. NIE WIEM

Nie wiem, gdy wracam znów do ciebie, jaki mnie porwał wiatr w drogę.
Niebem powitasz mnie czy gniewem, nim mrok scałujesz z mych powiek.
Jak mocno rozkołyszesz serce, by powitalny zabrzmiał ton?… Nie wiem.
Nie, o nie, nie niebo ani ziemię, nie raj, co trwać by miał wiecznie – ciebie, największe me pragnienie, zobaczyć chociaż raz jeszcze.
Jak mocno rozkołyszesz serce, by powitalny zabrzmiał ton?
Nie wiem. Nie wiem, a budzę się dla ciebie. Z najodleglejszych snów wracam…