1. PRACOWNIA

Fortepian tam po nic. Malują, nie tańczą.
Gadają, maczają pędzle w farbach.
Nad zgniłą rozwodzą się pomarańczą,
by cuda tworzyć w męczarniach.
A jednak fortepian. Aż rwie się firanka.
Niech weźmie ją który wiatr do tańca.
Lecz tu jabłko, kwiaty i pusta szklanka.
Cóż martwej naturze z walca.

Z powietrza mrok płynie i cisza. W tej ciszy
wytrwale szukają pomysłów
adepci, co marzą o wielkim temacie,
co szybko z nich zrobi artystów.

Nie tańczy firanka, fortepian nie dźwięczy
jak kiedyś, gdy był balową salą
z misternym sklepieniem z aż dwu pajęczyn
nad myszy - kochanków parą.
Wygryzła strzęp ona z foranki na welon,
a on jeszcze mniej na rękawiczki
i zamilkł fortepian, gdy z tą jej bielą
odeszli do leśnej kapliczki.

I znów mrok. Znów cisza. Wciąż w oknach zamkniętych
są kraty, co strzegą pomysłów
i bladych jak ściany, i szarych jak deski
podłogi strzegą artystów.

Nie będzie z firanki tancerka.
Fortepian imp o nic i muza tam nie zmierza,
lecz uczą się. Wiedzą, jak schnie paleta
i jak trzeba trutkę odświeżać.

2. PSISKO

Gdzie na drodze biały piach. Gdzie przy drodze sosny, świerki,
gdzie na krzyżu wciąż ten sam, bez urlopu, bez wyręki,
gdzie przybiega czasem pies, co to różnie go wołają,
na kamieniach siada bies razem z całą zgraną zgrają

i śpiewają, a najpiękniej w niedziele,
a najmilej przeklinają w święta,
a gdy we wsi jest właśnie wesele,
tłuką w bębny i skaczą na piętach.
Najdokładniej wymyci są w środy,
a każdy wtorek jest tak uroczysty,
że wszystkim psom z pobliskich wiosek
puchną aż od wycia pyski.

Stare baby drepczą tam po dziurawiec i igliwie.
Zakochani chodzą, gdy życie niezbyt im życzliwe.
Jeśli zechcą pomóc im stary bies ze swoj zgrają,
babom dają szyszek kosz, zakochanych zabijają

i śpiewają, że pięknie jest istnieć,
obojętne, w jakim dniu się umarło.
Nie przeszkadza im, że poniedziałek,
nie śpią, bo tak się jakoś utarło.
Czeszą kudły, lecz tylko we wtorki,
bo każdy wtorek jest tak uroczysty,
że wszystkim psom z pobliskich wiosek
puchną aż od wycia pyski.

Rozpowiada o tym wkrąg ten pies z kiepskim rodowodem,
co wołają różnie go, a czy czart to, trudno orzec.
Kusi, żeby za nim iść na piaszczyste uroczysko.
Ludzie chodzą czasem, lecz wraca stamtąd tylko psisko.

3. ANEMIA

...przez chwilę pomyślałam, że jestem nawiedzona widzenie jakieś senne - a to po prostu ONA!

Dopadła mnie na skrzyżowaniu dróg anemia. Nie powiem, żeby pani była to przyjemna. Zawirowało w głowie, a potem już karetka. Gdzieś z góry usłyszałam, że jestem ledwie ciepła.

Dotykam lekko dłonią czoła - norma i twarz zapewne mam tę samą w lusterku wstecznym. Wczoraj z tą fisis byłam dobra, a dzisiaj - ot, wysiadłam, spalił się bezpiecznik. Dotykam lekko dłonią czoła - norma, a sanitariusz sprawnie pyta: czy dziecko w drodze, żylaki, brak witamin, żołądek, albo modna na odchudzanie dieta nie daj Boże

Do potakiwań mnie skłaniają dróg wyboje, choć ni żylaki, ni to dziecko nie są moje, choć nie wiem, skąd się chudy ten babsztyl wziął - anemia i gorzej niż ja co dzień wygląda wszak nie jedna. Więc znów dyskretnie dłoń do czoła - norma Ratujmy sytuację. Może ot - flircik drobny Nikt nigdy dotąd mnie nie porwał w dodatku ta karetka - pojazd tak wygodny Gorączki przecież nie mam. Czuję - norma Już dobrze. Sanitariusz wreszcie gdzieś się rozpływa Znika karetka. Znika dłoń moja zbyt swawolna i znika sytucja kłopotliwa.

Więc to był tylko sen? Ale to jest anemia. Przypadłość, nie charyzma, mówią, dość przeciętna...

Wiruje znowu w głowie. I biała jest karetka. Jest biały sanitariusz. I ja, ta ledwie ciepła. Nie umrę. Sił mi doda pietruszka i marchewka. Znów banał. Jak tu ze mnie wyrosnąć ma poetka.

4. POSZLI

Poszli co lepsi przypatrzeć się wojnie
z siebie tym gorszym uczynić jałmużnę
Wianki do morza spłynęły dostojnie
Panny z pokorą przyjęły złą wróżbę

>Poszli jak zwykle zbyt ładni zbyt młodzi
wielkiej idei przypatrzeć się z bliska
Jakiej - dziś pamięć historię zawodzi
Po złotych polach zostały ścierniska

Niebo im liści sypnęło pod głowę
i barwnym kocem przykryło zbyt szczelnie
z soli okruchem i krzyżem na drogę
poszli by los zdołał trafić w nich celnie

Nowe we młynach już miele się mąki
Mało wciąż lecz ciągle więcej niż trzeba
Nad kołyskami paciorki i wstążki
by miał kto ręce wyciągać do chleba

Pewnie się zdarzy znów szczęście nie jedno
Moc błogosławieństw i wiele radości
w blasku świec wianków co będą na pewno
płynęły z nurtem do tych którzy poszli

5. PIEŚŃ O ARCE

Ptaku nasz w swym zakochany wietrze
nie dziw się ciszy co drąży przestrzeń
Umilkł już złowrogi gromów koncert
wielki czas powrotu nastał nam
Śmiało leć, z zieloną wróć gałązką
nadzieją, że jest gdzieś świat

Że jest ląd, co naszą znajdzie arkę
noc co łez zapomni kołysankę
że trwa moc co dłonie wiernie splata
w kilka chwil aż po przysięgi kres
że ten raz, jedyny raz jak życie
żegluga konieczna jest

Tylko fal bezruchu przetrwać błękit
wielki strach od wielkiej wody większy
niemy płacz i dziękczynienia mękę
hołd za zmierzch po którym nie ma snu
za ten dar dla ludu wybranego
bolesny przetrwania cud

A ty krzycz dopóki niesie przestrzeń
Ptaku nasz w swym zakochany wietrze
nie daj nam w tej ciszy mądrze zwątpić
w boski sens obrotu ziemskich spraw
Śmiało leć, z zieloną wróć gałązką
nadzieją

Szczęścia los czy opatrzności grzeczność
wielki wiatr osuszy naszą przeszłość
Parę słów kronikarz skreśli ślepy
o tym co w ten straszny widział czas

6. LIŚCIE, LISTY

Liście, listy
Wszędzie tylko listy, liście
od niebiosów do gawiedzi.
Jakie tylko sobie wyśnisz
z wiatrem istny cud przyleci

Bo to piszą srebrem, złotem
na aniołów kandydaci
O rachunkach może potem -
kto za złoty tusz zapłaci.

Ona zbiera. Wiąże wstążką.
Święte wkłada do szuflady,
a on ręką niezbyt drżącą
kruszy z nudów, dla zabawy

Nie zważają aniołkowie.
Zamiast hymnów pełno liści
żeby mieli kochankowie
dowód dawnych wspólnych myśli

żeby dziadek miał dla babci,
wnuk dla pani do przedszkola
Liście tak jak za Sanacji
lub krzyk mody, jeśli wola

rozszczekanym psom do pyska,
trawie na łeb, rzece w gardło
siostrze za to, że klaryska,
dziecku w grobie, że umarło.

A tu wszyscy te przesyłki
depczą, zresztą szczerze wierzą...
poczta skłonna do pomyłki.
Gdzieżby do nich anioł, niebo.

Dzień znów osowiały, mglisty
pokłócili się sąsiedzi
Wszędzie leżą liście, listy
od niebiosów do gawiedzi.

7. DYRYGENTKA

Czyta kropki. Czyta kreski.
Czasem zdarza jej podpisać się krzyżykiem.
Jeden błąd, a cię przekreśli
ruchem ręki. Nigdy się nie splami krzykiem.
Zawsze wyżej. Zawsze ponad.
Swoim losem niebywale wciąż przejęta.
Zbyt natchniona, niespełniona -
dyrygentka.

Mało wzięta dyrygentka,
brzydka, chociaż z całkiem niezłym makijażem.
Kiedyś była uśmiechnięta,
ale on grał tylko na pianinie w barze.
A w lokalnej prasie piszą -
niebywały sukces wczoraj znów odniosła.
Ona jednak czyta obok
ogłoszenia, bo czterdziesta mija wiosna.
Są do wzięcia niezależni,
rozwiedzeni oraz różne wolne ptaszki.

i lubiącej towarzystwo i igraszki.
Więc niewieści stan przeklina
i posłusznie wraca do divertimenta.
Chciała dobrze, życia wina,
dyrygentka
Mało wzięta dyrygentka,
brzydka, chociaż w drogiej sukni wieczorowej.
Już od dawna nie objęta
przez nikogo i już nigdy więcej może.

A w lokalnej prasie vivat,
więcej dla niej pochwał znów niż dla Mozarta.
Zatem jeśli tak genialna,
czemu ciągle zła się nie odwraca karta?
Może ten, co jej nie widzi zza niebieskiej dekoracji,
dyryguje światem, poprzestając na gestykulacji.

>Czyta kropki. Czyta kreski.
Czasem zdarza jej podpisać się krzyżykiem.
Płacze tak, by łzy obeschły,
zanim przyjdzie jej znów stanąć za pulpitem.
I w milczeniu zawsze znosi,
że naiwni modlą się na instrumentach,
gdy batutą niebu grozi -
dyrygentka.

8. O OBROTACH

Kocham, więc ciało oddaję bez trwogi
na poniewierkę przeciągów i tłoku,
na urok - słabych kaw i bólu głowy,
barowych dań i hoteli z doskoku.
Czeszę się rzadko, maluję w pośpiechu -
nazbyt pobieżnie, dla chwil kilku w mroku
i jeden Bóg wie, jak wiele biletów,
ile podróży do końca wyroku.

Drogowskazy się zmieniają, świat za oknem biegnie drżący.
Kocham - ziemia kręci się... niechcący.

Kocham, proroctwom i znakom nie wierzę
że czas już bliski. Przykładam do rany
szepty wyklęte przez święte pacierze
bo ziemia od nich aż drga pod stopami

Drogowskazy się zmieniają, świat za oknem biegnie drżący.
Kocham - ziemia kręci się... niechcący.

Kocham. To jedno. Kołami pociągów
poruszam globem, więc jednak się kręci.
Od moich schadzek, a nie od przeciągów,
jak twierdzą ludzie zbyt sobą zajęci.
Kocham, lecz kto wie co ze mną, z ludzkością
będzie, gdy inny zamieszka w pamięci.
Kroś z mej ulicy. Przed prostą miłością
niech strzegą ziemię i mnie wszyscy święci!

Drogowskazy się zmieniają, świat za oknem biegnie drżący.
Kocham.

9. ODJAZDY

Przyjazdy moje i odjazdy przestał święcić
i moje zdjęcie włożył w Bóg wie jaką książkę,
a ja? a ja się wcale nie zamierzam dręczyć.
Pudruję zapłakany nos i nową wiążę wstążkę.
Przez jego imię pomnożone mnę rachunki
za telefony, za taksówki, telegramy.
Na koszt wyłącznie własny piję mocne trunki.
Nie sama, za to tanio. Do starego lustra ramy.
Bo ja, bo ja się wcale nie zamierzam dręczyć,
czy go znudziła suknia moja zdjęta czy nie zdjęta.
Ja się nie zamierzam dręczyć.
I tak nie będę święta.

A świat jest dla samotnej miły przeokrutnie.
Mam oczy wciąż niebieskie i namiętne usta.
No cóż. Atrakcją większą z nim bywały kłótnie.
Mam jeszcze do wyboru mało śmieszną siebie z lustra.
Odjeżdżam, potem wracam, świątyń nikt nie stawia.
Na poziom nawet łóżka nikt mnie nie wywyższa,
więc śpię i też przed nikim próżno rąk nie składam,
gdy wiem, że zawsze marynarka niż ja będzie bliższa

i ja, i ja się wcale nie zamierzam dręczyć,
czy go znudziła suknia moja zdjęta czy nie zdjęta.
Ja się nie zamierzam dręczyć.
I tak nie będę święta.

Gdzie moje zdjęcie - w kryminale czy w romansie?
Przez puste miasto znowu swą samotność niosę
i wciąż przyjazdy i odjazdy. Łatwo dać się
łzom ponieść, rozmazanym tuszem dodać sobie wiosen.
Przyjazdy i odjazdy, coraz mniej więc kasy.
Nie piję, a przed lustrem z kromką chleba siadam
i wciąż powtarzam: takie czasy, takie czasy.
Kochałam, już nie kocham. Wymagałam - nie wymagam.

I ja go wcale nie zamierzam dręczyć,
bo guzik miał urwany, nie rozpięty czy zapięty.
Ja go nie zamierzam dręczyć.
Już jest dla innej święty.

10. ZOSTAW JEJ NOC

Zostaw jej ten prześwietlony film
nim pierwsze się pojawią cienie wyjdź
Niech twoja twarz ma tylko smak i nigdy żadna z barw
nie przypomina cię
róż żadnych ust i żadnych włosów rdza
banalny zbyt błękitnych oczu blask
Nie zdradzi rąk twych, tylko wyjdź po prostu zanim świt
rozdzieli czerń i biel

Noc
Nikt nie miał piękniej szarych oczu, pocałunków, rąk

Smukłych się świec o złotych sercach strzeż,
jasnowidztw i zbyt nagłych olśnień. Tęcz
mozaiki niech zbawiają tam, gdzie nie ma żadnych szans
na szanse, szans na sens
Zostaw jej więc ten prześwietlony film
Nie będzie zdjęć, pamiątek bladych zbyt
zostanie kłamstw milutki szept, cudownie szary dźwięk
noc tylko zostaw jej

11. MAGNOLIE

Kiedy nam dzieci posiwieją, kiedy nas już nie stanie,
przecież nieważny będzie napis i magnolii metr wyżej kołysanie,
i moje suknie, i twoje dłonie, jesień ani zima,
a jednak kocham, huśtam dzieci i magnolii nie przeklinam.

Ścieżki tak szybko zarastają. Na wizyty nie liczę.
Mylą się drzewa, mylą ule, groby, domy, ulice,
mylą twe oczy. Dzieci kłamią, żeby z nami wytrzymać,
a jednak kocham, huśtam dzieci i magnolii nie przeklinam.

Mijają deszcze, twarze, lata w bladoszarej przestrzeni.
Zdzieramy płyty, buty, kartki z kalendarza znużeni.
Twarz zakurzoną czasem przetrze pocałunek, smak wina,
a jednak kocham, huśtam dzieci i magnolii nie przeklinam.

I choć za blada, czule głaszczę swoje suknie, twe ręce
za to, że nigdy nie prosiłam o nic i o nic więcej,
za to, że trwało... Gdy nie stanie wiatru, co mnie trzymał,
kołysz drzewem, huśtaj dzieci i mnie nie przeklinaj.

12. PO SCHODACH

Po schodach pniemy się skrzypiących
i z roku na rok bardziej krętych
może i cel by jakiś widniał na końcu
gdyby nie zakręty

co parę pięter garderoba
nowe guziki i pętelki
buty przydatne dość na schodach
i świeży kwiat do butonierki
dla mniej zaradnych ciemna nisza
w niej czasem chleba skromne resztki
i woda, a poza tym cisza
po krzyku tych, co tędy przeszli

Co parę kroków strop za niski
lecz kto się schyla będzie krzepki
Na szczęście gorzej mają wyżsi
A pną się, choć co stopień śmietnik
I znów kolejna garderoba
w kieszeń się własne pcha i cudze
szybko wyrasta się na schodach
z ubrań, a przede wszystkim - złudzeń

Kapliczka od wielkiego święta
mignie zaledwie gdzieś wpół drogi
bo któż wytrzymałby na klęczkach
gdy i bez tego bolą nogi
Po schodach pniemy się skrzypiących
i z roku na rok bardziej krętych
może i cel by jakiś widniał na końcu
gdyby nie zakręty

Bywa, że słychać głos zza ściany,
raut, dyplomacja, pierwsza klasa -
bankiet wyłącznie dla wybranych
dla reszty cennik, wydruk, kasa
Czasem przez poręcz ktoś przeleci
albo się mało śmiesznie potknie
z dnia na dzień obrastamy w rzeczy
stąd coraz w górę mniej wygodnie

Pociechą bufetowa sala,
gdzie dają mocną strawę płynną
cud antidotum, co pozwala
wybaczyć tym, co jadą windą
I znów otwarta garderoba
Bójka trwa o z pętelką guzik
Pniemy się po skrzypiących schodach
żeby wyrosnąć na ludzi

13. OD SIEBIE DO SIEBIE

Po balu u krewnych za miastem
z ich śmieci wracamy na własne
za rękę ty mnie, a ja ciebie
do domu czy nieba - już nie wiem.
Udały się ciasta i dzieci
tym krewnym i śnieg z nieba leci
tak kocham, że trudno aż zmarznąć
w twych dłoniach mi danych na własność.

Ubrani, nie powiem, dostatnio,
usposobieni dodatnio,
o czwartej nad ranem, gdzie tramwaj przystaje,
stoimy wtuleni we własne czekanie

Zatrzymać wspomnienie szarlotki
tych krewnych i noc, i obłoczki,
i z nieba sypiący puch srebrny,
ulotny, jak los nasz niepewny.
Ja tobie, a tyś mi się udał.
Zatrzymać tę noc hojną w cuda,
przytulnie milczącą ulicę,
to życie zatrzymać, ach, życie

Ubrani, nie powiem, dostatnio,
usposobieni dodatnio
szepczemy dość szczerze naiwne pacierze
niech czas się zatrzyma, niech nic nie przyjedzie

Do domu czy nieba - już nie wiem,
lecz tylko od siebie do siebie
tak wracać o czwartej nad ranem
i niech nie istnieją tramwaje.
Udadzą się ciasta i dzieci
nam kiedyś lecz dziś z nieba leci
za szybko ten śnieg. Niech poczeka.
Za wcześnie na chłód na powiekach.

Ubrani, nie powiem, dostatnio,
usposobieni dodatnio
iść zamiast - chcąc nie chcąc - my w noc tę bajeczną
stoimy, by później dopadła nas wieczność.